dinsdag 30 december 2014

Terug naar Nederland


Vrijdag 10/5/2013

Ik werd om 6.45 uur wakker, W. lag om vier uur al weer te lezen. Na een laatste ontbijt, met voor mij goed glutenvrij brood en een overheerlijke omelet op zijn Mexicaans, restte ons niets meer dan de koffers te pakken en uit te checken, om vervolgens naar de Rental Car Return te rijden en onze SUV in te leveren, hetgeen gelukkig zo gepiept was. Dag, dag fijne auto, waarvan alleen de cruise control wat minder bevallen was! 



Met een busje werden we naar de Terminal van Delta gebracht, waar een aardige mevrouw ons meteen behulpzaam was bij de zelfcheck-balie. We konden naar Gate 18 en daar begon de wachttijd om ca. 9.30 uur, kon ik mooi mijn verslag nog even bijwerken op een schrijfblokje. Na een uur en een kwartier begon het boarden, met wat extra wachttijd omdat er problemen waren met een schermpje van een stoel van de businessclass. We hadden ondertussen contact met een erg geschikte Amerikaan met Skypriority, die ons meenam de MD90 in. Erg fijn omdat we net de hele tijd hadden geluisterd naar boodschappen via de intercom dat het vliegtuig overboekt was en of er mensen waren die hun plaats wilden afstaan, tegen een vergoeding van 750 dollar en een overnachting in een motel. Heel aantrekkelijk bod, maar niet voor ons. Dank zij de Skypriority konden we op ons gemak de handbagage bovenin kwijt. We zaten met zijn tweetjes naast elkaar, ik aan het raam, en hadden een goede vlucht. Het was prachtig weer en we konden het land onder ons de hele tijd zien.  

Phoenix, Arizona


Om 16.40 uur plaatselijke tijd landden we in Minneapolis, dat was twee uur tijdverschil met Phoenix.  De koffers werden doorgeboekt en we hoefden alleen ons paspoort maar te laten zien. Bij een Burger King bestelden we een salade, wat frites en iets van kip voor W. Het was wel een heel eind lopen, gelukkig waren hier ook loopbanden voor onze vermoeide vakantiebenen.  

Ook de laatste vlucht verliep voorspoedig. W. kon zowaar een poosje slapen dankzij de slaappillen, want hij had toch veel last van zijn rug. Er was een prima glutenvrije maaltijd en een uur vroeger dan verwacht landden we op Schiphol, waar we nog ruim een kwartier moesten wachten voor we bij de Gate konden. J. kwam ons afhalen en na dat ik had laten weten dat het nog een poosje kon duren, nam hij nog maar een kop koffie.

We waren weer in ons groene kikkerlandje, toch ook wel weer fijn. 

Naschrift:

Ik word toch weer even met de neus op de feiten gedrukt dat ik veel te veel heb willen doen deze twee weken. Als er een volgende keer komt moet ik daar echt rekening mee houden en meer tijd inplannen voor wat dagen rustiger aan doen!

Laatste volle dag Amerika!


Donderdag 9/5/2013

Jammer, maar helaas, onze laatste volle dag in Amerika!
Vanmorgen dus ontbijt in de Super 8 met brie van gisteren, warm gemaakt in de magnetron. We lieten het ons goed smaken. Het was lekker weer hier in Sedona, volop zon en ca. 20 gr. om 8.30 uur.

Na uitgecheckt te hebben reden we langs een Visitor Center vlakbij, voor informatie over een kleine route die we  nog zouden kunnen rijden voor we verder moesten. Keuzes genoeg, maar een aantal hadden we al eens gedaan. We besloten om nu de Canyonroad te doen. Het was nog even genieten van de rode rotsen, o.a. langs Chimney Rock. Volop mogelijkheden om onze voeten in het rode stof te wentelen, maar geen tijd en benen meer voor, helaas. Nog een paar mooie uitzichtpunten, heerlijke geuren en rust om ons heen, erg jammer dat we weer moesten gaan. Het was de bedoeling om vanavond in Phoenix te arriveren, want morgenochtend zouden we naar huis vertrekken. We hadden nog een aardige rit voor de boeg, via State Route 89A. In 2010 was het er niet van gekomen om deze route te nemen, maar nu had ik hem ingepland. We gingen eerst naar Jerome, waar we in 2005 met onze zoon zijn geweest, en ontdekten bij Cottonwood dat er sindsdien een groot aantal rotondes zijn aangelegd. 

We brachten een bezoek aan het Jerome State Historic Park waarbij we in eerste instantie dachten terecht te komen bij een locatie uit onze vakantie in 2005. Later herinnerden we ons weer dat dat de Gold King Mine  was en na een poosje belanden we daar dan ook. Voor de activiteiten op deze laatste dag had ik me toch minder goed voorbereid. 
Eerst maar eens het State Historic Park en de Douglas Mansion.
“James S. Douglas built it on the hill just above his Little Daisy Mine. This former home is now a museum devoted to the history of the Jerome area and the Douglas family. The museum features photographs, artifacts and minerals in addition to a video presentation and a 3-D model of the town with its underground mines. There are more displays outside along with a picnic area offering a beautiful panoramic view of the Verde Valley.”

Hoewel van een geheel andere orde dan de Gold King Mine was het toch wel even leuk om hier rond te dwalen door de kamers en foto’s van historisch Jerome. Er was een toepasselijke video (28 min.) over het leven in dit voormalige mijnstadje en buiten was het ook goed toeven tussen de heerlijk ruikende bloemen aan de bomen (geen idee wat voor bomen) en met uitzicht op het hedendaagse Jerome. Ook het blauw in de steen op de voorgrond fascineerde mij!


Verder maar weer, Jerome door en ineens de afslag naar de Gold King Mine en Ghost town, en hier kwam het beeld van toen weer helemaal terug! Hopen oude auto’s langs de kant van de toegangsweg en daar waren ze dan eindelijk, de kolibri’s, net als in het verleden voor het winkeltje, dat tevens de ingang is voor al het moois daarachter. Vorige keer waren we niet verder gekomen dan hier, maar nu betaalden we ca. $5 pp. voor deze privé locatie van de fraai bebaarde eigenaar Don Robertson, die perfect in het geheel paste en hadden we een uurtje lol met het bekijken van de “junkyard” vol antieke auto’s, een oude, maar nog werkende zaagmolen, vervallen gebouwtjes, een ezel, kippen en geiten, bordjes met waarschuwingen voor Trespassers en rattlesnakes en nog veel meer moois.











W. met zijn interesse in de techniek genoot van de machines en auto’s, terwijl ik wel kon blijven fotograferen. Er was maar één minpuntje, regen… en dat in het zuiden van Arizona! Gelukkig regende het niet heel hard, maar toch te veel om op je gemak rond te blijven lopen. Later bleek dat ze in het winkeltje paraplu’s hadden om te gebruiken.  

We gingen en route richting Prescott en volgden een prachtige bergweg. Het was bewolkt - wat waren die wolken mooi - maar er viel geen regen meer uit. In de buurt van Prescott volgden we de borden naar Watson Lake Park, voor de Granite Dells. Hoewel het al 14.30 uur was wilden we hier gaan picknicken, na het ontbijt hadden we niets meer op. De toegang tot dit park was een luttele 2 dollar voor de auto. We parkeerden bij een picknicktafel met uitzicht op het meer, maar dat bleek later een verkeerde plek. Geen uitzicht op de Dells en veel te koud in mijn korte broek en blote voeten, die vanmorgen in Sedona nog wel goed vielen. We aten snel de pizza’s van gisteren, koud uit de doos smaakten ze nog best! Toen ik opstond en van de bank naar achteren stapte, trapte ik midden in de (piepschuimen) koelbox, die ons de afgelopen twee weken goed van pas was gekomen. Nou ja, we hadden hem nu niet meer nodig gelukkig en anders was er snel een vervanging gekomen, voor de paar dollar die zo’n ding kost. In de afvalbak ermee.  

Watson Lake Park

We reden naar een andere parkeerplaats en daar zagen we ze dan, de Granite Dells, waar we al veel over hadden gehoord op het AAForum en op de website van Hanz en Henriette: Granite Dells
Ik ben nog naar beneden gelopen over het stenige pad,  met mijn sinds gisteren toch wat pijnlijke rechtervoet. W. had teveel last van zijn benen. Wat een prachtig gezicht, al die robuuste ronde rotsen, jammer alleen dat de zon hier vandaag niet scheen. Toch genoot ik even volop van al die mooie rondingen aan het water, dat vandaag niet zo blauw was als ik weleens op foto’s had gezien. 

Granite Dells






Zwaar weer onderweg

Een laatste tankstop en er restte ons niets meer dan nog een mooi stuk weg naar Wickenburg. Het bleek een lange rit en het vorderde ook niet zo, omdat we  in het begin steeds maar 25 of 35 mijl mochten. Even verderop waren ze met de weg bezig en kregen we nog een stuk dirtroad. Nadat we dit gepasseerd waren konden we eindelijk af en toe wat harder, met soms een dorpje als Peeples Valley - met verrassend veel groen- om bij de schitterende afdaling naar Congress weer even in te houden. Hè jammer, even niet opgelet en we reden de vista voorbij, konden niet meer terug.
Ter plekke bedachten we dat wie ’t eerst cactussen zag, het avondeten mocht kiezen. Dat was ik dus!

Nog een lange rit nu, waarbij we Wickenburg en de Vulture Gold Mine moesten overslaan. Eerst Surprise en Sun City en dan Phoenix, met uiteindelijk om 19.00 uur en een temperatuur van 28 graden ons motel in Scottsdale, de Papago Inn, waar we op onze eerste volle dag in Amerika al een reservering voor hadden gemaakt.

Helaas konden we niet lang genieten van de tuin met de vogeltjes, we moesten snel een restaurant zoeken. In de boeken kwam ik een Griek tegen, een BIG Fat Greek nog wel en had daar zin in. Helaas bleek na 3 mijl rijden dit restaurant niet meer te bestaan. We hadden al wel een vermoeden gehad en de receptioniste ernaar gevraagd, maar die dacht na even zoeken op internet dat het er nog wel moest zijn. Dan maar de Chinees, op driehonderd meter van ons motel, een Mandarin. Een enorme ruimte met wel plaats voor honderd man, met een All you can eat buffet. Er waren slechts een stuk of wat tafeltjes bezet. Aan de hoeveelheid buffetten lag het niet, maar het eten beviel ons jammer genoeg toch echt niet zo als in Carlsbad, waar veel meer doorstroming was. Alles lag een beetje uit te drogen in de bakken. Maar goed, voor 24 dollar inclusief hadden we toch nog een maaltijd vanavond.

Terug in het motel herpakten we de koffers en zonken we na nog wat lezen in slaap.

Van Gallup via Petrified Forest naar Sedona


Woensdag 8/5/2013

W. had een keer goed geslapen, met behulp van een pil, maar nu was ik weer eens vroeg wakker, om 5 uur al. Het ontbijt was erg karig, alleen wat jammetjes. Ik had gelukkig nog een glutenvrij broodje.  

Vandaag gingen we naar Sedona, maar eerst reden we het stadje Gallup nog even in. Dat viel een beetje tegen, maar het was dan ook nauwelijks 8 graden en nog vroeg, zo rond 8.00 uur.

Mooi huis in Gallup
Window Rock hebben we maar niet meer  gedaan, we wilden uiteindelijk toch Petrified Forest nog eens zien, dus reden we na een tankstop om 8.30 richting Holbrook. Na de grens met Arizona konden onze horloges en G.terug gezet worden, we wonnen hier een uur! Bij Painted Rocks een boel nep beesten. Hier heel veel opzichtige borden van de Native Indians om toch vooral maar hun waren te kopen. Begrijpelijk, maar wij reden aan al deze zaken voorbij. 

Om 9.30 uur waren we al in Petrified Forest, vroeg voor ons doen! In het Visitor Center keken we eerst weer een video om vervolgens de loop te gaan rijden.

Petrified Forest NP




Dit keer stapten we bijna overal uit, bij de diverse uitzichtpunten, zodoende bekeken we het Park beter dan 8 jaar geleden. Ook de Inn bewonderden we van binnen en van buiten. Terwijl ik aan het fotograferen was benaderden twee jongens W. Ze wilden dat hij ze met hun eigen toestelletje, al springend, op de foto zette, het was een project van hen: overal waar ze kwamen springend op de foto. We zouden ze nog een paar keer tegenkomen. Wat hadden de heuvels en het versteende hout prachtige kleuren! Ik kon wel blijven kijken en fotograferen. We kwamen langs Route 66, waar een oude auto stond, de jongens van daarstraks sprongen hier net in. En een lange, lange, trein reed voorbij.


Painted Desert Inn



De nog immer springende jongens

Newspaper Rock was anders dan ik me herinnerde van 8 jaar geleden, je kon er niet meer bij zoals toen. Eén petroglyph kon ik goed in beeld krijgen, maar zonder lange telelens bleef het wel wat ver af.
Newspaper Rock








Tegen één uur reden we het Park uit. We waren lang bezig geweest en hadden daarna nog geluncht met repen kaas, worstje en wat chips, cola en mountain dew. In de auto aten we een appel onderweg naar Holbrook. Het Wigwam motel was er nog steeds. Verder ging het, naar Winslow (een stukje bekende weg) en dan was er de afslag naar Payson, waar we via Camp Verde naar Sedona wilden rijden. Onderweg had W. weer een dipje en heeft hij de auto in het bos een half uurtje stil gezet. Daarna aten we een ijsje bij een tankstation met een winkeltje en reden we door de bossen en heuvels verder naar Cottonwood, om uiteindelijk in Sedona te arriveren. Het werd weer een Motel 8 hadden we besloten. Dat viel nu echter vies tegen, want die was hier bijna 100 dollar! Tja, dit stadje heeft inmiddels flink naam gemaakt natuurlijk en we zaten bij het centrum. Na de bagage gedropt te hebben gingen we op zoek naar Pizzacco’s, voor een glutenvrije pizza. Ik dacht dat dit restaurant aan de linkerkant van de weg lag, W. zei niets, maar het bleek de rechterkant en in 2010 hadden we precies dezelfde discussie vertelde hij, wat ik me vaag herinnerde. Toen we het grote schilderij weer zagen kreeg ik bijna een thuisgevoel. Alles bleek inmiddels geheel glutenvrij, op een paar pizza’s na, hetgeen een pré voor mij was natuurlijk, maar voor W. wat minder! Jammer ook dat het meteen altijd organisch moet zijn. Als voorgerecht had ik overheerlijke warme brie met knoflook en echt heel lekker glutenvrij brood, iets dat ik niet vaak tegenkom. Voor W. een grote champignon met kaas, voor beiden was het voorspel al bijna genoeg. Onze pizza vonden we alle twee helaas een beetje tegenvallen. De korst van die van mij was veel te hard, dat was de vorige keer een stuk beter. En de prijzen waren er ook niet op vooruit gegaan! We aten de helft op en namen de rest mee in een doos, samen met de helft van de brie. Die zou morgen lekker zijn bij ontbijt.  

In het motel werd er weer van alles opgeladen terwijl ik aan mijn verslag werkte en W. lag te snurken. Om 22.00 uur hield ik het ook voor gezien.

Van Santa Fé via Madrid naar Gallup


Dinsdag 7/5/2013 

In het heerlijk grote King bed, dat lekker lag, goed geslapen, al ben ik er wel een keer of twee uit geweest. Om 7.15 uur opgestaan en tegen 8 uur ontbijt, hetzelfde als gisteren. W. was vroeg wakker, maar gelukkig toch weer in slaap gevallen. Nog even geprobeerd te wifi’en maar dat lukte niet zo goed vanmorgen, met mijn telefoon al helemaal niet. 

King bed in la Quinta Inn, Santa Fé
Om uur of 9 richting Old Santa Fe gereden, via de Cerillos Road. Dit was nog een paar mijl! Eerst reden we verkeerd, want we konden het geadviseerde parkeerterrein bij het winkelcentrum niet vinden met G. Beetje kissebedden natuurlijk en ondertussen een ander parkeerterrein gezocht, een Public Parking. Deze was niet gratis, 2 dollar per uur, maar… het bleek tegenover een doorgang (via de Plaza Galeria) naar de historische Plaza te liggen. Toch weer geluk, want zeker na gisteren ging het lopen me iets moeilijker af. 
Het was nog vrij fris, maar we lieten de vesten liggen. Op deze bewolkte dag ging later de zon alsnog schijnen en bleek het weer zo’n 22 gr. te worden. We liepen over de Plaza, waar  het mooie Museum of Art nog gesloten was. We bewonderden het oudste nog in gebruik zijnde gebouw, het Palace of the Governors, waar de Natives hun waar aanboden. We zagen niets wat we wilden kopen, dus maakte ik ook maar geen foto’s. Er waren hier veel galerietjes en winkeltjes, maar die lieten we links liggen. Wel bezochten we drie kerken, die van Assisi, niet zo bijzonder, de kapel van Loretto, met de beroemde trap en de schattige Mission de San Michel, gebouwd in 1628 en daarmee de oudste kerk in de VS.

Basilica of St. Francis of Assisi

Apart kruisbeeld


Bij de Loretto Chapel

Canyon Road, met oudste huis
 Het straatje naast de Mission kerk verwees naar Canyon Road, waar we een klein stukje inliepen en ik een foto maakte van het oudste huis, gemaakt door Caucasians, oftewel blanken. Hierna gingen we al weer terug naar de Parking, want we hadden niet zo heel veel tijd voor Santa Fe. Door ons bezoek aan de Restrooms waren we net te laat om binnen de twee uur te blijven, dus moesten we alsnog 5 dollar betalen! We lieten G. de weg bepalen naar Madrid, om zo op de Turqoise Trail te komen. Eerst reden we naar Cerillos, dat was wel een leuk plaatsje met oude gebouwen in Western stijl. Hier kwamen we, ongelooflijk maar waar, het Nederlandse stel weer tegen dat we tijdens onze afdaling in de Caves hadden ontmoet. Wat is de wereld dan weer klein!

In Cerillos
Door naar Madrid en hier namen we de tijd voor een lunch in de tuin van restaurant Hollar, waar we in een sfeervolle ambiance alle twee een salade en frites nuttigden.

Madrid, lunch in tuin van restaurant Hollar
We slenterden nog even door het plaatsje waar ook weer diverse galerietjes en winkeltjes waren. Het was allemaal wel aardig, maar verder vonden we de omweg over de Turqoise Trail eigenlijk alleen maar leuk omdat we zo de snelweg vermeden. 
We besloten om niet naar Sandia Peak te rijden, want als we op tijd in onze overnachtingsplaats wilden zijn zou dat niet haalbaar zijn. Ik had eerst in Grants willen slapen, maar omdat we morgen ook weer heel wat mijlen te rijden hebben werd het toch Gallup. Voor W. hoefde El Morro niet zo, als we genoeg tijd hadden gehad wel, maar nu werd het zo’n gejaag. Vandaag zouden we het in elk niet meer redden, dus reden we via de 40W naar Gallup, waar we om 17.00 uur aankwamen. Geen pauze meer onderweg, alleen nog even getankt. Er was geen Rest Area te vinden al stond die wel aangegeven op 50(!)  mijl vanaf Albuquerque. W. werd ondertussen door het nuttigen van een banaan alert gehouden!

In Gallup gingen we eerst naar een Comfort Suites, maar die was hier, oostelijk van Gallup, erg duur vergeleken met die in Tucson. Nu had ik die laatste wel via internet en ebookers gereserveerd, maar toch, 116 dollar + tax vonden we echt te veel geld. Dan naar de naastgelegen La Quinta, ook over de 100 dollar, terwijl we in Santa Fe en Albuquerque 70 dollar  hadden betaald. Via G.dan maar een motel 8 opgezocht. Die lag aan afslag 20, aan de westkant van Gallup en was een stuk goedkoper, 60 dollar!  We vroegen en kregen een kamer beneden,  met koelkast dit keer, en konden de bagage via ons kamerraam naar binnen brengen, zodat we ook niet om hoefden lopen met de bagage.  

Motel 8 in Gallup
Na onze gebruikelijke rustpauze brachten we een bezoek aan Sizzlers, een paar mijl terug aan de andere kant van het spoor. Een restaurant van deze keten was ons nog bekend van 2010,  in Flagstaff.  Het bleek wederom een goede keus, met dit keer een menu voor Senioren en een “endless saladbar”. W. nam vlees met champigons en een baked potatoe en ik weer eens kip met citroensaus. We maakten slechts één keer gebruik van de saladbar, met iets te veel Blue Cheese dressing! Wel namen we nog wat ijs en vruchtjes na, totaal was dit 28 dollar, inclusief de diet cokes! Ondertussen nog een gesprekje met een Amerikaan, die vroeg of we “ travellers” waren. Hij zei dat hij dat aan ons kon zien, zelf reed hij al sinds 2008 met een RV rond!

Eenmaal buiten bleek het koud in blouse en overhemd, snel terug in de auto en naar ons motel, met de bekende avond-activiteiten.